Son birkaç haftadır inanılmaz şeyler yaşadım. Sanki hayatım İznik’ten önce ve İznik’ten sonra olarak ikiye ayrıldı. 15 Nisan Çarşamba günü Ultra Maraton için İznik’e gittim. Yarış organizatörü Caner Odabaşoğlu ve onun yarış ekibine yardım için erkenden gitmek istedim.
Aslında İznik’le benim aramdaki bağlantı iki sene önce başladı. 2013’de ilk kez 42 km uzun mesafe koşusu için kayıt yaptırdım ancak ayağımdaki bir stres kırığından dolayı katılamadım. Yine de o sene gönüllü olarak gidip, parkur işaretlerini astım, organizasyona yardım ettim ve finiş çizgisinde koşucuları karşıladım. Hayatımda ilk kez uzun mesafe koşucuları görüyordum. Ben o zamana kadar en fazla 20 km koşmuştum. O gece 130 km finiş çizgisinde yaşadığım şeyler hayatımı değiştirdi. Yarışı bitiren koşuculara su verdim ve onlarla sohbet ettim. Yaşadıkları deneyimleri ilk olarak benimle paylaşıyorlardı. O gece yeni bir dünya keşfetmiştim: Ultra maraton dünyası. Bu insanlar normallerdi; bazen uzun, bazen kısa boylu, bazen ince, bazen birkaç kilo fazlası olanlar da vardı, ama hepsi cömert ve egosuzdu. İstanbul’a döndüğümde benim aklımda çok farklı fikirler uyanmıştı.
İznik Ultra 2013 maratonundan sonra yavaş yavaş tekrar koşmaya başladım. Stres kırığım sonunda iyileşmişti. Aynı zamanda güç antrenmanları da yapmaya başladım ve beslenme şeklimi değiştirdim; daha az sütlü ürün, daha az meyve (özellikle geç saatte), daha fazla protein, daha az basit karbonhidrat almaya başladım. Antrenman konusunda vücut gücümü keşfetmeye başladım. Aynı zamanda koşu yarışlarına daha çok katılmaya başladım, hala çok uzun koşamıyordum ama daha düzenli bir antrenman yapmaya başladım.
Geçtiğimiz yıl 42 km İznik Ultra maratonuna katıldım. Bu sefer gönüllü olarak çalışmadım, sadece koştum. İznik’e çok yorgun gelmeme rağmen yaş kategorisinde 3. ve genel kategoride de 5. oldum.
Şubat ayında hiç düşünmeden 80 km yarışı için kayıt yaptırdım. Son iki senede 4 kez 50 km koşmuştum. Kendi konfor alanımdan çıkmak ve kendime yeni bir challenge vermek istiyordum. Konsantre bir şekilde 80 km yarışı hazırladım, birkaç uzun antrenman yaptım, Çekmeköy’de Bakiye abla ile birkaç kez yokuş çalıştım, çok yürüdüm, spinning dersi verdim, güç (pilometrik ve dayanıklılık) antrenmanları yaptım. Beslenme konusunda yarıştan 3 hafta önce tamamen süt içmeyi kestim ve süt ürünleri olarak sadece kendi yaptığım kefiri ve yoğurt tükettim. Son hafta fazla uyumaya çalıştım ve yarış sabahında pancar suyu içtim. Yarışa nasıl hazırlandığımı detaylı olarak okumak isterseniz bir önceki “80K İznik Ultra Maratonu’na hazırlanırken neler yaptım?” yazımı okuyabilirsiniz.
Gördüğünüz gibi ekstra bir şey yapmadım; çünkü uzun bir yarışa katılmak benim hayatımın normal bir parçası olsun istiyordum. Aynı şekilde yarıştan sonra en kısa zamanda normal bir hayata dönmek istedim. Yarıştan sonra pek kas ağrısı olmadı, iki gün biraz daha fazla yorgun ve üç gün daha fazla aç hissettim.
Aynı zamanda yarışın nasıl geçtiğini de anlatmak istiyorum, fakat ne hissettiğimi kelimelerle ifade etmek yetmiyor. İlk kez 80 km koşacaktım. Yarıştan iki gün önce 20 km parkur işareti astığım için biraz yorgun hissediyordum. Sanirim biraz güneş çarptı ve yarıştan bir gün önce malzeme kontrolü yaparken saatler boyunca ayakta kalmak yorucu oldu.
Start alınca çok sakindim, çünkü kendimi hazır hissediyordum ama aynı zamanda koşacağımı unutmuşum gibi de geliyordu. Start’tan 2 saat önce servisle Orhangazi’ye geldik. Orhangazi’deki çay bahçesinde birkaç koşucu ile çay içip sohbet ettik. Onları önceden tanımıyordum ama güneşli bir günde çay keyfiyle uzun mesafeci koşucuların sohbeti, insan daha ne ister.
Tek hedefim, yarışı iyi bir şekilde güçlü hissederek ve güler yüzle bitirmekti. Koşmaya başladım, ilk 15 km düz gidiyorduk. Zeytin ağacı tarlasına girer girmez susuz kaldım. Hemen yarış grafiğe baktım. Gelecek kontrol noktası 19 km ötede Sölöz’deydi. Hava çok sıcaktı ve otomatik bir şekilde düzenli olarak su içtim. Orada da yarış içinde başka bir yarış başladı. Aynı tempo üç kız koşuyorduk: Ömür Birler, Ceren Hancıoğlu ve ben. Devamlı birbirimizi geçtik. Birkaç kez ikisinin arkasında bile kaldım. Kendi tempom ile ilerliyordum.
Beklediğim gibi manzaralar şahaneydi. Kendim için yarışmayı, ilk 80 km yarışımda keyif almayı ve unutulmaz bir deneyim olmasını istiyordum. İki uzun yokuştan sonra zirveye ulaştım, zirvede olunca sanki hava daha temizdi ve manzara çok güzeldi.
Yolda keçiler ve çoban görmek, çam kokusu almak, bazen soğuk bir dereye girmek, küçük köylerde durmadan alkışlayan teyzelerin önünden geçmek hakikaten müthiş bir yarış keyfine dönüşmüştü. Geçen sene olduğu gibi Müşküle köyünden (42,5.km’de) geçerken çok etkilendim. Bu köyün enerjisi çok farklı, teyzeler her gelen koşucuyu sanki ilk koşucu gibi alkışlıyor. Aşağıdaki kısa videoda ne yaşadığımı görebilirsiniz.
Süleymaniye’den sonra (53.km) başka bir koşucu ile 3 km beraber koştuk. O zaman biraz enerjim düşmüştü ve dikkat etmeseydim neredeyse yürümeye başlıyordum. Tam o anda iki güzel olay oldu. Bir koşucu aniden yavaşlamaya başladı ve ona motivasyon verince kendimi unuttum. İkincisinde ise, kendimle bir anlaşma yaptım. Düz kısımda asla yürümeyeceğime karar verdim. Kendimle konuşmaya başladım “Cora, sen bir koşucusun, o zaman koş! Yürümek ayıp bir şey, ancak çok dik yokuşta yürüyebilirsin.” Beş, altı, yedi; belki on kez aynı cümleyi kendime söyledim.
Bir anda yarış yeniden başladı gibi hissettim. Yokuşlarda bile koşabildim. Uzun zamandır Ömür’ü göremiyordum, Ceren ile hala aynı tempo gidiyorduk. Gece karanlığı başlamadan önce altıncı veya yedinci kez Ceren’i geçtim. Karanlık oldu kafa feneri taktım ve son uzun yokuş aşağıya sprint yapmaya başladım. Sanki kanat takmıştım. On saatten beri koşuyordum ama hala enerjim vardı hala hızlı koşabilirdim. Belki en güzel hissi işte o zamanda yaşadım. Karanlıkta, tek başına, gökyüzü altında koşmak ve o kadar güçlü, ağrısız hissetmek inanılmaz bir histi.
Saat 21.34 (yarış süresi 11 saat 34 dk sürdü) bitiş çizgisini geçtim. İlk 80 km koşumu gülerek bitiriyordum. Son 1 km uçtum. İnanılmaz mutlu hissettim. Kaçıncı olduğumu bilmiyordum. Ama çok mutluydum. O zamanda iki sene önce gelen koşucular ile karşılınca aldığım enerjiyi, bugün ben hissediyordum..
Sonuç olarak genel klasmanda 3. oldum ve 25-34 yaş kategorisinde de 2. oldum! İlk 80 km yarışım için güzel bir sürpriz ve güzel bir başlangıç oldu.
