Geçen hafta sonu katıldığım teknoloji çerçevesinde ilerleyen bir etkinlikte, genelde öğretmenlerden oluşan konuşmacılar tek tek sahneye çıkıp da başarı hikayelerini anlatırken, ben masada koyulaşan sohbete dalmıştım. Birden kulağıma çalınan bir ‘çocuk’ sesiyle irkildim, tekrar sahnenin bulunduğu yöne bakma ihtiyacı hissettim. Ses çocuktu da ağzından dökülen kelimeler, jestler, mimikler ‘kocaman’dı.
Görüntü “Ben en fazla 12’yim” derken, olunan, olunması istenen yaş 32 idi neredeyse. “Ben, ben, ben…” diye başlayıp,’-ım, -im’ iyelik ekiyle perçinlenen ve “siz de” diye devam eden cümleler tüm salonu kapladı bir süre sonra. Bu durum ‘vay be, ne akıllı çocuk’ izlenimini yaratmaktan ziyade, üzüntüye neden oldu; çocukluğunu yaşayamadığını, şu anda adeta başka bir yaşın olgunluğuyla hareket ederken gerçekten o yaşa geldiğinde neler yaşayabileceğini düşündürdü bana. Üzüldüm. Çok görmeye başladım ben bu çocuklardan; büyümüş de küçülememiş, direkt büyümüşlerden.
Ters köşe yaptım sanki azıcık size, değil mi? Uplifers’ın ‘koşu yazarı’nın sayfasında ne işi var bu satırların diye mi düşündünüz yoksa?
İşi var, hem de öyle bir işi var ki…
Pek çok kişi benim 35 yaşımdan sonra koşmaya başlamama şaşırıyor. Oysa ne var ki bunda? Yaşın ne önemi var? Önemli olan içimizde bir yerlerde hep o çocuksu ruhu koruyabilmek değil mi? Çocukça bir merakla keşfederek öğrenmek, yeri geldiğinde hata yapmaktan korkmamak, bunun keyfine varmak değil midir hayat?
Bunun için de gerçekten çocukluğu yaşamak, oyunlar oynayıp düşüp kalkmak, akranlarla birlikte takılmak, çocukken “çocuk” olduğunu bir an bile unutmamak lazım. Belirli bir yaştan sonra kaç yaşında olduğunuzu unutmak ise opsiyonel ve dahi mutluluk verici.
Yarın 23 Nisan… Bir kez daha dönüp bakalım mı çocuklarımıza, çevremizdeki çocuklara, yeğenlere, torunlara… Çocukluklarını yaşıyorlar mı gerçekten; yoksa düşüp bir tarafını kıracak diye roller blade’e binemiyor, üşütmesin diye buz pateni pistine uğrayamıyor, çevresi gecekonduyla dolu hiper akıllı, süper lüks sitenin içinde “Nerede binecek ki” denerek bisikletle tanışamıyor mu?
Eğer şimdi bunları yapamıyorsa, ilerleyen yaşlarda yaptığında ona “deli” demeyin olur mu? Çocukluk içimizde. Zamanında yaşarsak ne ala, yaşayamamışsak da hâlâ geç değil.
Hepimizin 23 Nisan’ı şimdiden kutlu olsun.
Yazarın diğer yazıları için tıklayın.
